يکشنبه ۳۰ ارديبهشت
اشعار دفتر شعرِ سرو عرفان شاعر طوبی آهنگران
|
|
|
|
ای سجده کنم به بو ستان تو به برگ گلی
شکرانه ی نعمت تو کنم به هر توسلی
هر برگ گلی نشان دهد از گوهر
|
|
|
|
|
|
|
|
|
لاله ی سرخم عجب داغی عیان داری
سیه خالی به سینه وزان داغت نشان داری
مشام گیرد ز مستان عطر گیسویت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
حیف که در تاریخ نویسند نامتان
شرتان گیرد دامن ظلم خو دتان
جمع ای زیر تیغ جورتا دست پا زنند
بی ش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای بی عاقبتا ن این زمانتان بگذرد
این ظلمت شما شتابان بگذرد
شادی مصیبت و خزان نماند
روسیاهی شما و
|
|
|
|
|
|
|
|
|
جامانده ز بستانم به باران نرسیدم
زنهار زان مرحله بازان به یاران نرسیدم
از اشارت عش
|
|
|
|
|
|
|
|
|
صبرم تا به کی باده نوش سحرت باشم
تا ۳
|
|
|
|
|
|
|
|
|
بگلزار می نگرم اما جنونز مستی اش دارم
به ساقی می نگرم اما نشان هستی اش دارم
می خوام عرق وز عنبر مو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای شاه بنما ظهور بی پناهی بشر ها را ببین
این نشان نا امید ی در بشر ها را ببین
زمانه در تب وعده ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای عشق . بی فرجام مرو وز شهر دل بیرون مرو
ای هستی عالم مرو در جنگ دل دریا مرو
جام نوش مستی سر م
|
|
|
|
|
|
|
|
|
رنج به جهان جمله ی تقدیر منست
غم بافته ی حلقه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای دوست جانم بفدای لب پروانه ی تو
بفدایت همه عمر قامت سرو گانه ی تو
در باغت همه باز می نابت همه جو
|
|
|
|
|
|
|
|
|
من شمع خواموشم وزجمع فراموشم
نیم سوخته در شمعدانی بی هوشم
همچون مسیحا در کلام سبز
ازحضورشمع روشن
|
|
|
|
|
|
|
|
|
سخن وری نیرزددر جمع این زمانه
سخن رود وارانه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای موی تو گیرم بدست ابروی تو بوسم چو مست
ای عاشق ساغربه دست مرغ سحررقصان چو مست
افسون کردی عالمی
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ای ناز پرورده جان دراتش به نشاانه ی تو
می سوزد همه شب سینه
|
|
|
|
|
|
|
|
|
مست امدی ازسما زان صبو و تازه ها
مست طرب سبزه را دشت ز گل پونه ها
سنبل صف کشیده جامه ز گل بریده
|
|
|
|
|
|
|
|
|
:
انکه فقر به قناعت داد استاد منست
درد به صودای وصال داد بنیاد منست
تاله به این داد تا فیض برم فص
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ماه صیام امد بوی مودت حضرت نور
صدای بلند از رواق قامت حضرت نور
بر بوی دل افروز سردار نور سلام
ب
|
|
|
|
|
|
|
|
|
تجربه اموخت جز یک رنگی رنگی نیست
گر بود رنگ به میل انسان سازی نیست
صف به صف مخلص مسئول او
جز صراط
|
|
|
|
|
|
|
|
|
گفتم ای عشق جزاتش سیردل نمی کنی
گفت سوخته ی خرابات خیردل نمی کنی
گفتم خانه ی دل عشاق همه آتش ز ت
|
|
|
|
|
|
|
|
|
میان این همه سردی به سینه اتشم من
که دل بسته به ناف آهوی پیمان کشم من
بگفتم درکدامین برکه ریزم خ
|
|
|
|
|
علیرضا حاجی پوری باسمنج راوی عشق 
نرگس زند (آرامش)
جمیله عجم(بانوی واژه ها) 
ودرودمجدد برشما استاد عزیز
سید هادی محمدی
مهدي حسنلو 
نیره صدری 
